بچه ها...!

سلام...

این باره دومه دارم این مطلب رو مینویسم آخه دستم خورد رو یه چیزی صفحه پرید اعصابم ریخت به هم به روش بهمنی کوبیدم رو کیبورد...

خب من نوشته بودم که میخوام دوستامو معرفی کنم...

من تو این چند سری به بهانه های مختلف هی عکس میزارم نمونشش هم این آپ...

آخه من یه سایت پیدا کردم که عکاس های حرفه ای کاراشونو توش میزان...وحیفم میاد شما این کارای شاهکار رو نبینید...

الان میخوام یه چی بگم....بگم بعد...

من یه 2 سالی هست که هی به این امین میگم امین من وقتی با یه همچین صحنه ای رو به رو شم دچار انفجار خاطره میشم....

حالا اول اون صحنه رو توصیف کنم....:من, امین, برف...برف در حال بارشه ساعت3 نصف شبه چرغ های شهرداری زرد هست اول بلوار اقاقیا هستم امین هم باهامه پوتین پامه 50 سانت برف رو زمین نشسته از روی برف کسی راه نرفته و برف دست نخورده هستش...صدای هیچ کس نمیاد جز صدای بارش ملایم برف هیچ کس صحبت نمیکنه من و امین تا وسط های بلوار که میریم کم کم دیگه معلوم نمیشیم... جای پای ما هم رو زمین نمیمونه و کم کم دیگه محو میشیم...

در این لحظه من دچار انفجار خاطرات شده و کسی چه میدونه یه هویی دیدی سکته کردم مردم...

شایدم امین رو کشتم.ها...

شاید واسه همینه هر چی بش میگم بیا نمیاد...

شایدم جفتمون مردیم...

آره من چقدر خرم خب خودم گفتم ما 2 تا تا وسط بلوار رفتیم بعد محو شدیم جایامونم معلوم نشد شاید این از دید خودم در آخرین لحظات زندگیم بوده شاید شاید....

آره دیگه وگرنه ما که بیشتر از  ساعت 12 نمیزارن بیرون بمونیم....والا...!

از یه طرف خوشحالم که اولین کسی که برام کامنت گذاشته امیر پسر عمه ام از شیرازه....

وناراحتم که این دور و بریام (بعضی ها) یه کامنت هم برام نذاشتن...این ملعون هم واسم کامنت نذاشته...ولی بازم دم پسر عمه ام گرم که با وجود دوری بازم هوای ما رو داره...

از قدیم گفتن هیچ کی فامیل نمیشه...راست میگن!